Mijn vader sterft; als ik zijn hand vasthoud,
voel ik de botten door zijn huid heen steken.
Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken
en is bij elke ademtocht benauwd...
(eerste strofe van Sterfbed)
Op honderdjarige leeftijd was de schoonvader van mijn zus overleden. In het uitvaartcentrum las een van zijn zoons het gedicht Sterfbed van Jean Pierre Rawie (geboren in 1952) voor. Het sonnet komt uit zijn bundel Onmogelijk geluk (1992), maar als u, net als ik, een liefhebber bent van de klassieke gedichten van Rawie, adviseer ik u zijn Verzamelde verzen (2008) aan te schaffen.
In een interview (2014) zegt Rawie: ‘Ik maak misschien een wat ouderwetse indruk, maar zou niet in een andere tijd willen leven. De hoeveelheid wansmaak en domheid is constant, en uit zich in andere perioden slechts op andere wijzen. Wel koester ik een zekere zorgvuldigheid in kleding, manieren en taalgebruik die door sommigen als negentiende-eeuws wordt ervaren. Dat is echter geen pose, maar een poging enige structuur aan te brengen in het door mij als chaotisch ervaren bestaan. De strakke versvormen die ik gebruik, komen uit dezelfde behoefte voort.’
Bron: extaze.nl.
Oblivion soave 